Мојата Кујна: Чорба од кисела зелка

Не така одамна, кога по дома бевме сите на број, во едно џиновско буре, татко ми киселеше зелка. Тоа беше процедура што со години стана традиција и ритуал – купување од „најдобрата зелка од Бардовци“, марифетлуци, сечњече, правење, пустење… Инаку, тоа буре беше апсолутно волшебно и јас нагалено го нарекував „здравец“: во зима пиевме царска, како боена розе расолница, се давевме во сарми и подварок и во нешто навистина посебно- чорба од кисела зелка.
Се сеќавам на ликот на татко ми кога го опишуваше вкусот на чорбата- целиот беше емоција, се топеше додека ја величеше зелката, и токму затоа оваа чорбичка, за враќање во нормала, ми е нешто како дел од семејство. Од наште гастрономски личотии.

Мерките и тука се „од око“- киселата зелка се сечка- на ситно, а потоа се вари во расолница. Ако е многу кисела, вкусот се подесува со вода. Во текот на варењето се додава кромид, суви пиперчиња, бибер во зрно… Мајка ми, пред да ја заврши додаваше бела запршка, со брашно и масло, а јас ставам рендан варен компир, така чорбата е густа и ве предизвикува на „репете“. Бидејќи сакам луто, секогаш пред да ја нурнам лажицата во чорба, додавам буковска пипер.
Тука ќе застанам зошто мене оваа чорба ми е повеќе од оброк: тоа се куп спомени што уредно ги диплам и повторувам плашејќи се да не ми летнат.Таа семејна сплотеност сосема ми ја обликуваше гастрономската страст и сласт.
Ако ви недостига носталгија, пробајте, можеби токму оваа чорба ќе ве предизвика да џбурнете по стари, семејни рецепти.
Вања Тодоровска

Би можело да ве интересира Повеќе од овој автор

Коментарите се затворени

error: Content is protected !!