За многумина пастрмајлија не е ништо повеќе од овална „пица“ на која се нафрлани парченца исечкано месо.
За мене, таа е многу повеќе. Совршен спој на едноставни нешта што во финалето го имаат единствениот вкус.
Кога се зборува за пастрмајлија, секогаш постои „ривалствотото“ и сеуште е нерешено која е најдобрата – велешката, штипската, кратовската, неготинската, радовишката…
За најомилената јас си ја имам штипската, не затоа што градот под Исарот и официјално го има сертификатот со кој го озакони брендирањето на најпознатиот локален деликатес, туку затоа што ми се залепи за срцето. Најспонтано, најприродно, и тоа секогаш за време на „Макфест“, кога менито ми е составено единствено од пастрмајлии.
Потоа, барам имитации каде и да сум.., а „легендата“ вели дека овој македонски специјалитет се подготвува и најдобро оди со вино од септември до април, претпоставувате, поради буквата Р што ја има во спомнатите месеци.
Што е важно за пастрмајлија и дали е убава и во домашни услови? Индивидуална работа, но моите домашни не се за сликање, наликуваат на пра-пра- потомци на денешната пастрмајлија. Ах…
Затоа се важни повторувањата, рутината во која е сместена „месачка“ вештина, иако верувам дека брашното, квасецот, и мастрафот- свинска маст, месо, црвен пипер, не се единствените адути. Гарант, постои уште некоја тајна мирудија што ја прави пастрмајлијата толку величенствена. Се разбира, месото е повкусно, посочно ако „одлежи“ во сосот, а најдобриот фил што се става на долгнавесто, елипсоидна „постела“ е со свинско месо.
Ги сакам историите, биографијата на јадењата, а за пастрмајлија разбрав дека се врзува со времето на османлиите. Кога турскиот аскер доаѓал по арач, селаните морале да ги нагостат, и бидејќи им ги празнеле и резервите со храна, наједноставно било да замесат тесто и на него да стават малку месо. Потоа- се засладувале со кинење парчиња и тоа е аманетот од декадентните поробувачи.
На крај, да повториме: пастрмајлијата се јаде со раце, најубаво за викенди, некако повеќе и свети деликатноста. Прифатете го предизвикот.
Наздравје!
Валентина Вања Тодоровска, Фото- КАЛОНИС
